داستان پیدایش نوشابه
ریشه نوشابه به دوران باستان می‌رسد. دو هزار سال پیش یونانی‌ها و رومی‌ها ارزش دارویی آب معدنی را به رسمیت شناختند. آن‌ها برای کسب آرامش در آب معدنی حمام می‌کردند، عملی که تا به امروز هم ادامه دارد. در اواخر دهه ۱۷۰۰، اروپایی‌ها و آمریکایی‌ها که به فواید درمانی معروف آب معدنی پی برده بودند شروع به نوشیدن آب معدنی گازدار کردند. اولین آب معدنی مصنوعی در ایالات‌متحده در سال ۱۸۰۹ ثبت اختراع شد که آب سودا نامیده می‌شد. این محصول شامل آب و «بی کربنات سدیم» بود که با اسید مخلوط شده بود تا جوشانده شود.
داروسازان در آمریکا و اروپا مواد بی شماری را به امید یافتن درمان‌های جدید برای بیماری‌های مختلف آزمایش کردند. قبلاً آب‌های سودا طعم دار و به عنوان مقوی مغز برای درمان سردرد، خماری و ناراحتی‌های عصبی مورد استقبال قرار می‌گرفت.
داروخانه‌های مجهز به «چشمه‌های سودا» که آب سودای دارویی عرضه می‌کردند، به زودی به مکان‌‌هایی برای ملاقات منظم برای مردم محلی تبدیل شدند. آب سودا طعم دار نه تنها به دلیل فواید دارویی، بلکه بخاطر طعم دلچسب آن نیز محبوبیت پیدا کرد. در دهه ۱۸۳۰ زمانی که آب سودا برای اولین بار در بطری‌های شیشه‌ای فروخته شد، این بازار، گسترش یافت. تا سال ۱۸۵۰ فرآیند پر کردن و درپوش زدن مایعات گازی در داخل ظروف دشوار بود، تا زمانی که یک دستگاه پر کردن و بستن دستی با موفقیت طراحی شد. اصطلاح «سودا پاپ» در دهه ۱۸۶۰ از صدای خروج گاز هنگام باز شدن یک بطری نوشابه سرچشمه گرفت.
طعم‌های نوشابه جدید به طور مداوم در بازار عرضه می‌شد. برخی از طعم‌های محبوب‌تر، زنجبیل، سارساپاریلا، آبجو ریشه، لیمو و سایر طعم‌های میوه بودند. در اوایل دهه ۱۸۸۰، داروسازان محرک‌های قوی برای افزودن به آب سودا، از جمله «مغز کولا» و «برگ‌های کوکا»، آزمایش کردند. آن‌ها از کارگران هندی بولیوی که برگ‌های کوکا را برای دفع خستگی می‌جویدند و از کارگران غرب آفریقا که مغز کولا را به عنوان محرک می‌جویدند الهام گرفتند.
در سال ۱۸۸۶، جان پمبرتون، یک داروساز اهل آتلانتا، گام سرنوشت‌ساز ترکیب کوکا با کولا را برداشت و به این ترتیب معروف‌ترین نوشیدنی جهان، یعنی «کوکاکولا» را ساخت. این نوشیدنی به عنوان محصولی دارای طعم دلچسب و همچنین درمانی تبلیغ شد:«شراب کولا فرانسوی - محرک اعصاب و تقویت کننده ایده آل».
چند سال بعد داروساز دیگری به نام کالب برادهم، «پپسی کولا» را در کارولینای شمالی ساخت. اگرچه این نام مشتق شده از پپسین (آنزیمی‌که به‌هضم غذا کمک می‌کند) بود اما پپسی این نوشیدنی را به عنوان «دارای مزایای درمانی» تبلیغ نکرد. در اوایل قرن بیستم، بیشتر شرکت‌های تولید کولا، تبلیغات خود را روی جنبه‌های دلچسب بودن نوشیدنی‌هایشان متمرکز کردند.
همانطور که نوشیدنی‌های گازدار طعم‌دار محبوبیت پیدا کردند، تولیدکنندگان برای یافتن نام مناسب برای نوشیدنی‌ها تلاش کردند. برخی «آب مرمر»، «آب شربت» و «آب گازدار» را پیشنهاد کردند. با این حال، جذاب‌ترین نام «نوشابه غیرالکلی» بود، به این امید که نوشابه‌ها در نهایت جایگزین بازار «مشروبات» شوند. اگرچه این ایده‌هرگز به جایی نرسید، اما اصطلاح نوشابه ماندگار شد.
تا دهه ۱۸۹۰ نوشابه‌ها به صورت دستی تولید می‌شدند که شامل پر کردن و بسته بندی بطری‌ها بود. در طول دو دهه بعد ماشین آلات خودکار، بهره وری کارخانه‌های نوشابه را به شدت افزایش دادند. احتمالاً مهم‌ترین پیشرفت در فناوری بطری سازی با اختراع «درپوش تاج» در سال ۱۸۹۲ رخ داد که بسته بندی موفق گاز دی اکسید کربن در بطری‌های شیشه‌ای بود. طراحی کلاهک تاج ۷۰ سال دوام آورد.
ظهور وسایل نقلیه موتوری باعث رشد بیشتر در صنعت نوشابه شد. دستگاه‌های فروش خودکار که نوشابه‌های غیرالکلی را در فنجان سرو می‌کردند، به وسایل ثابتی در ایستگاه‌های خدمات در سراسر جهان تبدیل شدند. در اواخر دهه ۱۹۵۰ قوطی‌های آلومینیومی نوشیدنی معرفی شدند که مجهز به زبانه‌های کششی مناسب و بعداً با زبانه‌های ثابت بودند. بطری‌های پلاستیکی سبک وزن و مقاوم در برابر شکستن در دهه ۱۹۷۰ مورد استفاده قرار گرفتند، اگرچه تا سال ۱۹۹۱ بود که صنعت نوشابه ازپلی اتیلن ترفتالات در مقیاس وسیع استفاده کرد.
بعد‌ها تولید کنندگان نوشابه به سرعت به ترجیحات مصرف کنندگان پاسخ دادند. در سال ۱۹۶۲ کولا‌های رژیمی در پاسخ به مد لاغری برای زنان معرفی شدند. در دهه ۱۹۸۰، آگاهی رو به رشد مصرف کنندگان منجر به تولید نوشابه‌های بدون کافئین و کم سدیم شد. در دهه ۱۹۹۰ بود که تولید کولا‌های شفاف بی‌رنگ، بدون کافئین و مواد نگهدارنده آغاز شد.
